Հայոց լեռնաշխարհում մի տարի էլ է գլորվում գրողի ծոցը... Ներողություն, պատմության գիրկը. խաբեությունների, կեղծ խոստումների, պետական-հանրային ունեցվածքի թալանի, քաղաքական ծաղրածուների գզվռտոցներով լի էժանագին շոուների, ծայրը չերևացող արտագաղթի քարավանի, լուռումունջ-հլուհնազանդ գոյատևման, անհույս սպասումների ևս մի տարի:

Տօնական եռուզեռ է ամենուր: Ճանապարհները այնքան են խցանուած ինքնաշարժներով, որ տեղ մը երթալու համար՝ կանուխէն պէտք է որ ճամբայ ելլես: Իսկ շուկաները կը վխտան հոծ բազմութեամբ, պահ մը ենթադրել տալով, որ ձրի ապրանք կը բաժնեն ամենուն:

Իմ շատ սիրելի բոյկոտողներ, ընդդիմադիրներ: Ընդունենք` Սերժ Սարգսյանը հրաժարական է տալիս ու ասում՝ ինչ ուզում եք արեք: Ընտրություն կեղծելն էլ վերացել է:

Վերջին մի քանի համապետական ընտրությունների արդյունքների վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ Հայաստանում էլեկտորատն ունի մոտավորապես հետևյալ կառուցվածքը.

Խոստացված երկու օրը դարձավ շախմատային պարտիայի ավարտը: Մատ՝ երկու քայլից: «Դետսկի մատ»` կասեին մասնագետները:

Հայկական մենթալ կոդերից, թերևս, քիչ բան է մնացել չգաղտնազերծված, մանավանդ, մայաների սադրած աշխարհի վերջի առնչությամբ համամոլորակային խուճապն էլ չսասանեց հայության հոգեբանախարսխային հատկանիշներից մեկը` անշառ երազկոտությունը: Հայկական երազանքը սովորական չէ: Այն չի բխում երազողի մտավոր, կրթական, սոցիալական, մասնագիտական ու այլ կարողություններից: Հիմա կառարկեք, թե երազանքը հենց իր անսպասելիության ու տեսլածին լինելով է բնութագրվում:

Հարցրեք Հայաստանի ցանկացած քաղաքացու` կցանկանա՞ր ապրել եվրոպական փոքր պետության, ասենք, Բելգիայի կամ որևէ այլ ոչ մեծ պետության քաղաքացու նման` նույնչափ բարենորոգ կյանքով և ապրելու համար նույնչափ հարմարավետ միջավայրում: Մի՞թե մենք` հայաստանցիներս, 1991-ին քվեարկելով անկախացման օգտին, մեր հոգու խորքում այդպիսի կյանքով ապրելու իդեալ չէինք փայփայում:

Էպոսագետը ավետեց` «Վերևն Աստված կա»: Ու մինչ այդ ախարհացունց լուրից բոլորով ուշքի չէինք եկել, տարոնասեր ընկերներս հակաճառեցին` «Վերև Տարոն կա»: Ձերդ տարոնափայլությունն էլ բլոգերներին խոստացավ` «Երևանը պետք է վերևից էլ սիրուն լինի» (բնականաբար ինքը «վերևից» է նայում):

Զարմանալին ու զարհուրելին ոչ այնքան այն է, որ քաղաքական «դիակներն» իրենք են հարության ձգտումներ տածում, քանզի դրա իրավունքն ու աստվածաշնորհությունը մարդկային կանոնակարգից դուրս է, այլ այն, որ սույն կերպարներին ջանում են կենդանություն պարգևել նրանց թիմակիցները, համախոհները, ով ասեք:

Մայաները, կարծես, սխալվել են. ոչ թե աշխարհի վերջն է, այլ պարզապես աշխարհը կլոր է: Եվ, ինչպես կասեր Սողոմոն իամստունը, ամեն ինչ պտտվում, վերադառնում է ի շրջանս յուր: